मानव अस्तित्व

बिहानदेखि साँझसम्म 

कहिले काही आधा रातसम्म
म हिड्छु कतै
कतै दौडन्छु

हिडेर कहिल्यै नथाक्ने पाइलाहरु
हेरेर कहिल्यै नदुख्ने आँखाहरु
आजभोलि थकित देखिन्छन रे
जसले हेर्नु परिरहेछ
डकारिरहेका र भोका मान्छेहरु
बाबुबाट बलात्कृत छोरीहरु
कालको त्रासमा चपाइरहेछन्
अमुल्य समय ।

मेरा प्रत्येक पाइलाहरुले
खतराको संकेत चिने पनि
मान्दैनन् पछाडि सर्न
थाकेर मुलबाटोमा

आँखालाई अमन भएको छ
अखबारका पाना पढ्न
कानलाई सुन्न बोझ लाग्छ
रेडियो र टेलिभिजनका समाचार
तर म अमन भएको छ भनेर
खबरहिन संसार रोज्न सक्दिन

म बेखबर बनेपछि
खतराहरुको बाढीमा
पौडी खेल्दाखेल्दै
दुःखहरु सगाल्दा सगाल्दै
चिहानघारी  पुगेकाहरुले
चिहानबाटै उठेर सोध्छन
खै मान्छे हुनुको अस्तित्व ?

त्रसित भएर बाँच्नु पर्ने
अस्तित्व खोज्दै हिडनुपर्ने
मानवले मानवकै भिडमा
बाँचेर पनि पटक पटक मरेकाहरुले
ब्युझिएर फेरि सोध्नेछन्
खै मान्छे हुनुको अस्तित्व ?


मानव अस्तित्व हराएको यो बेला
म को सँग सोधौ
मानव अस्तित्व
घरमै मरिसकेपछि
लास ओसार्ने सववाहनलाई
वा मानिसको विश्वास नभएर
कुकुर लिएर हिड्ने निराश अनुहारलाई ।
खै मान्छे हुनुको अस्तित्व ?