Tuesday, March 16, 2010

नखाएरै टारे साझ

वेदनाले छाती दुख्यो आशु मैले झारे आज
आधा पेट सधै बस्थे नखाएरै टारे साझ

होइन मेरो चाहना नि मिठै खाने रामै लाउने
अन्नको त कुरा के र पानी सम्म बारे आज

लालाबाला भोकाएर रुदै हिड्छन सँगै
दिन केही नसके नी झनै नजिक सारे आज

कस्को खेल भनौ मैले जीवन बित्यो यसै
मान्छे कै पो खेल रैछ लाजले नजर झारे आज

उ कस्तो मान्छे

दुःख लाग्दैन उसलाई कमारो हुँदा
हुदैन दुःखी आफै अपाङ्ग हुँदा
कराउछ चिच्याउछ बरु आफ्नै आमाको
हात खुट्टा बेच्न नपाउँदा
उ कस्तो मान्छे

आफैलाई कङगाल बनाएर
भिख माग्न चाहन्छ
फैलाएर हातहरु परपर सम्म
तर राख्दैन जतन गरेर
सम्पतिका भण्डार र पोकाहरु
मनलागि चलाउछ
र सिध्याउछ सब थोकहरु
उ कस्तो मान्छे

थाहा पाउदैन आमालाई बेच्दा
म पनि बेचिन्छु भनेर
उ त आमाको शरीरका
अङग-अङग काटेर बेच्न चाहन्छ
तर थाहा पाउदैन मेरो घाटी तिनैसँग
जोडिएको छ भनेर
माटो सँग डलर साटेर
नक्कली चेकको भूक्तानी लिन आतुर हुन्छ
थाहा छैन माटोको मोल कति हुन्छ भनेर
कस्तो मान्छे

म त भन्छु
उ सस्तो मान्छे
मानवरुपि मखुन्डो जस्तो मान्छे ।